Hoe kom je af van angst voor prikken?

Je zit in de wachtruimte bij de huisarts of het consultatiebureau. In je ene hand een bibberend kind, in je andere hand een verwassen knuffel die als een soort magisch schild moet dienen.
Of je zit zelf op een stoel, wrijvend over je bezwete handpalmen, terwijl je jezelf toespreekt: “Kom op, het is maar een prikje.”

Maar wat als die angst zó diep zit, dat logisch praten, met je kind of met jezelf, geen zin heeft?
Wat als de angst eigenlijk helemaal niet *hier* ontstaat, maar *ergens anders*?

In deze blog neem ik je mee in een andere kijk op prikangst. Een blik onder de oppervlakte, naar de laag die je met je ogen niet ziet, maar die wél alles bepaalt.

Waar komt angst voor prikken écht vandaan?

Als we angst voor prikken puur rationeel bekijken, zou je denken: “Ach, een prikje doet even pijn, maar daarna is het klaar.”
En toch voelt het voor veel kinderen (en volwassenen) als een regelrechte aanval op hun lijf. Die intense lichamelijke “nee-reactie” gaat vaak veel verder dan de naald zelf.

In mijn praktijk zie ik regelmatig mensen met een angst voor prikken. Wat me opvalt is dat het daar bij niet alleen over het moment van de prik gaat, maar verbonden is aan diepere ervaringen, zoals:

• Het gevoel geen controle te hebben over je lichaam
• Eerdere traumatische ervaringen (denk aan ziekenhuisopnames of pijnlijke medische handelingen)
• Overgeërfde angst (ja, angst kan van generatie op generatie doorgegeven worden)
• Een onbewuste associatie tussen prikken en ‘gevaar’ of ‘verlaten worden’

Prikangst: emoties die het lichaam onthoudt

Ons lijf is niet alleen een verzameling botten, spieren en bloedvaten. Het is ook een bibliotheek van opgeslagen ervaringen, emoties en overtuigingen.
Elke keer dat we iets niet goed kunnen verwerken, uit angst, stress of pijn, slaat ons lichaam dit op als een soort ‘energetische notitie’. Maar ook wanneer je iets bagatelliseert wordt er een ‘energetische post-it’ geschreven en geplakt.

En raad eens?
Je lichaam vergeet niks. Dus die notities en post-its blijven in jouw systeem zitten, tot het moment dat jij ze gaat verwijderen.

Bij prikangst is er een oude emotie nog steeds actief, zonder dat je je daarvan bewust bent. NEI therapie voor volwassenen of NEI therapie voor kinderen helpt om deze notities op te sporen én los te laten.
Het mooie? Je hoeft niet eens precies te weten wat er speelt. Je hoeft alleen maar te komen met jouw prikangst. Jouw lichaam vertelt het verhaal, ik vertaal het.

Praktijkvoorbeelden van NEI therapie bij angst voor prikken

Praktijkvoorbeeld: Lucas* (10 jaar)
* Naam is veranderd
Een slimme jongen, dol op voetbal en grapjes maken. Maar zodra het woord “vaccinatie” viel, sloeg zijn hele lijf op slot. Zijn moeder vertelde dat hij al weken buikpijn had voor de prikdag. Ze had alles geprobeerd: uitleg geven, geruststellen, zelfs een beloning in het vooruitzicht stellen. Maar niets hielp. Lucas zelf wist ook niet goed waarom hij zo bang was. “Ik weet dat het niet écht pijn doet,” zei hij, “maar toch… mijn lijf doet gewoon gek.”
Tijdens de NEI-sessie zochten we verder dan wat zichtbaar was. Wat uit de test kwam, verraste zelfs zijn moeder: In Lucas’ systeem zat een oude, vastgezette emotie van verlies van controle. Niet gekoppeld aan een prik, maar aan een ervaring van toen hij 3 jaar was, waarbij hij plotseling in het ziekenhuis belandde na een val. De machteloosheid van toen, vreemde mensen, medische apparaten, geen keuze hebben, was opgeslagen als energetische blokkade.
De aankomende vaccinatie raakte precies die oude wond aan, zonder dat Lucas daar bewust weet van had. Zijn angst ging dus niet over de prik zelf, maar over het gevoel “Ik heb geen controle over wat er met mijn lichaam gebeurt.”
Met NEI-therapie konden we deze oude emotie loslaten. Lucas voelde zich na de sessie duidelijk lichter. De dag van de vaccinatie was hij nog steeds een beetje gespannen (wat heel normaal is), maar hij ging dapper naar binnen, maakte zelfs een flauwe mop over “de naald” en was vooral trots op zichzelf.

Praktijkvoorbeeld: Mark* (42 jaar)
*Naam is veranderd
Mark kwam in mijn praktijk omdat hij vastliep in zijn werk. Stress, slecht slapen, lichamelijke klachten zonder duidelijke oorzaak. Alles zat vast. Tijdens onze sessies vertelde hij tussen neus en lippen door dat hij binnenkort een vaccinatie moest halen en daar vreselijk tegenop zag. “Niet vanwege de prik,” zei hij stoer, “maar het idee dat iemand aan mijn lijf zit… daar word ik helemaal kriegel van”.
Toen we met NEI-therapie de onderliggende emotie onderzochten, kwam er iets verrassends naar voren: oude ervaringen van overschreden grenzen. Geen trauma’s met hoofdletters, maar juist die kleine momenten. Als kind niet serieus genomen worden, verplicht worden geknuffeld of aangeraakt terwijl hij dat niet wilde, niet mogen aangeven waar zijn grenzen lagen.
Zijn lichaam had geleerd: aanraking zonder toestemming is onveilig. Een medische handeling, hoe klein ook, triggerde onbewust precies dát gevoel van machteloosheid.
Door deze oude emoties in zijn systeem te (h)erkennen en te integreren, veranderde er iets fundamenteels. Mark merkte niet alleen dat de vaccinatie veel soepeler verliep dan hij ooit had gedacht, maar ook dat hij op zijn werk beter zijn grenzen kon aangeven. Minder “ja” zeggen om de lieve vrede te bewaren, meer trouw zijn aan zichzelf.

Overeenkomst in deze voorbeelden
Soms heeft angst weinig te maken met het “hier en nu”, maar herinnert het lichaam zich nog iets ouds dat eindelijk gezien en geheeld mag worden. En dat is precies waardoor NEI-therapie zo krachtig is.

Of je nu ouder bent van een kind wat bang is voor prikken, of zelf merkt dat je nog ergens een oud angststuk meedraagt: Er is altijd verbetering mogelijk.
Voel je dat je hierin verder wilt kijken? Neem gerust vrijblijvend contact op. Ik kijk graag samen met je mee wat er mogelijk is.